Ο Φώτης Λαμπρόπουλος άφησε τη... ζέστη του Κατάρ για τα ενεργά ηφαίστεια της Ισλανδίας και εξηγεί την εμπειρία του να παίζεις μπάσκετ στον Βόρειο Ατλαντικό.
Η Ισλανδία δεν είναι η πιο προφανής σκέψη που θα έκανε κανείς όσον αφορά τους πιο δημοφιλείς μπασκετικούς προορισμούς ανά την Ευρώπη. «Τα τοπία αλλάζουν. Από τη φωτιά, στον πάγο. Από τη θάλασσα, στη λάβα. Θερμοπίδακες, παγόβουνα, ενεργά ηφαίστεια, αέρας, βροχή, ήλιος, πράσινο. Είναι σαν να ανακαλύπτεις την προέλευση των πάντων και σαν η γη να σου μιλάει...» έχει αναφέρει χαρακτηριστικά στην αγγλική έκδοση του Vice η χιλιανή φωτογράφος Λάια Μπεναβίδες για την πιο αραιοκατοικημένη χώρα της Ευρώπης, ανάμεσα στην Γροιλανδία και τη Σκωτία, με τη βορειότερη πρωτεύουσα του κόσμου, το Ρέικιαβικ
Το Viking Thunder Clap έγινε viral στο Euro 2016, εκεί όπου η εθνική ομάδα κατέγραψε μια εξαιρετική πορεία που έκανε τη χώρα γνωστή για το ποδόσφαιρο της σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Την ίδια στιγμή, το μπάσκετ διεκδικεί το δικό του μερίδιο στον παγωμένο αρκτικό άνεμο της Ισλανδίας που φιλοξένησε στο παρελθόν τέσσερις Έλληνες. Τον Κώστα Τσαρτσαρή, τον Μιχάλη Λιάπη, τον Θανάση Σπυρόπουλο και τον Αντώνη Μούμογλου.
Φέτος ήταν ο Φώτης Λαμπρόπουλος που μετακόμισε στην Ισλανδία για λογαριασμό της Νιάρντβικ μετά από το πέρασμά του από την Ισπανία, την Ιταλία, την Αργεντινή, τη Βενεζουέλα, την Ουρουγουάη και εσχάτως το Κατάρ. Μάλιστα ο 38χρονος Πατρινός φόργουορντ πανηγύρισε πρόσφατα το Κύπελλο Ισλανδίας, σκοράροντας 20 πόντους στον τελικό με την Στιάρναν, εκεί όπου η ομάδα του επικράτησε με 97-93. Ήταν ο δεύτερος τίτλος που κατακτά στο εξωτερικό έπειτα από πρωτάθλημα στη LEB Oro (την αντίστοιχη Α2 Ισπανίας) με την Τενερίφη το 2012 που συνοδεύτηκε με την άνοδο στη Liga Endesa.
Πώς, λοιπόν προέκυψε η Ισλανδία; Γιατί αποφάσισε να παίξει μπάσκετ στον βόρειο Ατλαντικό και τι συνθήκες βρήκε εκεί; «Η... εβδομάδα προσαρμογής πέρασε πραγματικά γρήγορα, έχω κλείσει σχεδόν έναν μήνα εδώ. Η αλήθεια είναι πως προηγουμένως μίλησα με κάποιες ομάδες από την Ελλάδα όμως δεν υπήρχε κάτι που να με καλύπτει. Είχα επίσης δυο προτάσεις ώστε να παίξω στη LEB Oro όμως κι εκεί έχουν πέσει πολύ τα χρήματα.
Στο μεταξύ, γνώριζα ήδη έναν Ισπανό προπονητή που δουλεύει στην Ισλανδία, τον είχα χρόνια βοηθό στην Τενερίφη. Κάναμε μια κουβέντα και πέρσι όμως είχαν κλείσει το ρόστερ και δεν συζητήσαμε περαιτέρω. Τον περασμένο Ιούλιο, λοιπόν έκλεισε εδώ ο Νίκολα Ριτσότι, με τον οποίο ήμασταν συμπαίκτες στην Τενερίφη. Μιλούσαμε κάποια στιγμή όταν μου είπε πως έψαχναν ψηλό. Το έψαξα λίγο, άκουσα καλά λόγια κι έτσι πήρα την απόφαση να το δοκιμάσω. Σκέφτηκα πως "ΟΚ, έχω παίξει Λατινική Αμερική, τι να μου πει κι αυτό..."!
Δεν με προβλημάτιζε τόσο ο καιρός που θα έβρισκα στην Ισλανδία... Το μόνο που είχα στο μυαλό μου ήταν αν θα καταφέρω να ανταποκριθώ στο παιχνίδι. Εδώ παίζουν πραγματικά γρήγορο μπάσκετ, με πολλές επαφές που θυμίζει αρκετά το ισπανικό στιλ. Πέρσι έπαιξα στο Κατάρ, όπου κάθε ομάδα είχε μόνο δυο ξένους παίκτες. Εδώ οι ξένοι είναι τέσσερις. Ένας Αμερικανός και τρία διαβατήρια. Οι υπόλοιποι είναι γηγενείς και οι 3-4 από αυτούς είναι αρκετά καλοί που παίρνουν αρκετό χρόνο συμμετοχής. Τώρα όσον αφορά τον καιρό, η αλήθεια είναι πως η αλλαγή ήταν απότομη. Από τους 30 βαθμούς στην Ελλάδα, βρέθηκα με μπουφάν, χειμωνιάτικα και... πάπλωμα»!
Η Νιάρντβικ κυριάρχησε εντός συνόρων τις δεκαετίες του '80 και του '90, κατακτώντας 10 πρωταθλήματα σε αυτό το διάστημα. Λέγεται, δε πως το πράσινο στη φανέλα της οφείλεται στο γεγονός πως εκείνοι που αποφάσισαν για το χρώμα ήταν οπαδοί των Σέλτικς! Παρεμπιπτόντως, η μοναδική σεζόν που η Νιάρντβικ φόρεσε κίτρινα αντί για πράσινα ήταν το 1989-90, για χορηγικούς λόγους. «Τα τελευταία χρόνια η ομάδα προσπαθεί να ανακάμψει.
Το μπάσκετ στην Ισλανδία έχει γίνει πιο επαγγελματικό τα τελευταία 2-3 χρόνια. Όσον αφορά τη δημοφιλία, είναι στα ίδια επίπεδα με το ποδόσφαιρο! Τους αρέσει πολύ και πλέον καμαρώνουν για τους συμπατριώτες τους που παίζουν σε ευρωπαϊκές ομάδες, όπως για παράδειγμα ο Χέρμανσον στη Βαλένθια. Επίσης ο αδελφός του Γιον Στέφανσον, του κορυφαίου Ισλανδού παίκτη όλων των εποχών είναι προπονητής εδώ.
Τα αφεντικά της Νιάρντβικ είναι τρία αδέλφια. Ο ένας είναι παλιός παίκτης. Και μάλιστα καλός, σκοράροντας 30άρες τις προηγούμενες δεκαετίες. Ο δεύτερος έχει μια τεράστια επιχείρηση που κάνει εξαγωγές ψαριών σε όλο τον κόσμο, την Icemar που εδρεύει στη Μάλαγα. Η αδελφή τους είναι η ιδιοκτήτρια του κλαμπ. Επίσης, κάθε ομάδα στην Ισλανδία βρίσκεται κοντά σε ένα σχολείο. Το γήπεδο, δηλαδή βρίσκεται κοντά σε ένα σχολικό συγκρότημα και τα παιδιά του δημοτικού και του γυμνασίου έρχονται και κάνουν προπονήσεις μπάσκετ ή χάντμπολ.
Τώρα όσον αφορά τη λίγκα, συμμετέχουν 12 ομάδες. Υποβιβάζονται δυο και οι πρώτες οκτώ συμμετέχουν στα playoffs. Η κανονική περίοδος διαρκεί από τον Οκτώβριο ως τον Μάιο και τα ματς γίνονται Πέμπτη ή Παρασκευή. Δίνουμε, δηλαδή ένα ματς την εβδομάδα».
Η ομάδα του Φώτη Λαμπρόπουλου εδρεύει στην ομώνυμη πόλη Νιάρντβικ στα νοτιοδυτικά της Ισλανδίας. «Είμαστε κοντά στο αεροδρόμιο των διεθνών πτήσεων, σχεδόν μισή ώρα από το Ρέικιαβικ με το αμάξι. Υπάρχει επίσης το ζήτημα των μετακινήσεων.... Σε πολλές περιπτώσεις χρειάζεται να ταξιδέψεις 5 ή 7 ώρες οδικώς! Η Ισλανδία είναι τεράστια! Επίσης, η ζωή εδώ είναι πάρα πολύ ακριβή. Μια μακαρονάδα, δηλαδή μπορεί να κοστίζει 20 ευρώ! Όσον αφορά τους μισθούς των παικτών, ένας καλός Αμερικανός μπορεί να αμείβεται με 6-7 χιλιάδες δολάρια "ταβάνι". Σε κάποιες περιπτώσεις, οι ομάδες βρίσκουν και δουλειά στους παίκτες για να συμπληρώσουν τον μισθό τους.
Ό,τι συνέβη δηλαδή με τον Χάουκουρ Πάλσον που έπαιξε στην Ανδόρα και πλέον είναι μαζί μας. Κάποιοι άλλοι συμπαίκτες μου δουλεύουν στο αεροδρόμιο, στο duty free και τον πύργο ελέγχου. Η Νιάρντβικ είναι μια μικρή πόλη 10.000 ψυχών με... πέντε φανάρια στους δρόμους όμως έχει δυο ομάδες μπάσκετ στην α' κατηγορία, δυο ομάδες ποδοσφαίρου, μια ομάδα μπάσκετ γυναικών και μια ομάδα ποδοσφαίρου γυναικών στην α' κατηγορία! Σύμφωνοι, η Ισλανδία είναι για πολλούς ένας περίεργος προορισμός.
Για άλλους, είναι ένα ταξίδι ζωής. Για μένα, είναι μια ακόμα διαφορετική εμπειρία. Ιδιαίτερα σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες που βιώνουμε, με τον κορονοϊό και την αβεβαιότητα σε όλα τα επίπεδα. Όταν σου γίνεται μια καλή πρόταση, γιατί να μην πας; Στο κομμάτι της δουλειάς, όλα είναι εξαιρετικά, δεν έχεις να προβληματίζεσαι για κάτι. Το γήπεδό μας είναι μικρό, χωράει 500 άτομα αλλά είναι πολύ "ζεστό". Επίσης, βρήκα κι εδώ Έλληνες! Ο ένας έχει γυράδικο στο Ρέικιαβικ και ο δεύτερος μαγαζί με λουκουμάδες στη Νιάρντβικ...».
Πηγή: Gazzetta
