Έφυγε κι ο Αντώνης!

Κάθε Δευτέρα Δελτίο Θυέλλης από τον Τάκη Πετρόπουλο

Δευτέρα, Νοέμβριος 26, 2018 - 12:12πμ

Κάθε φορά που ένας παίκτης της παλιάς ένδοξης ομάδας του Απόλλωνα φεύγει για το μεγάλο άγνωστο ταξίδι, εμείς οι υπόλοιποι νιώθουμε να χάνουμε ένα κομμάτι από τον εαυτό μας.

Πρώτος από εκείνη τη μεγάλη ομάδα που έβαλε το Πατραϊκό μπάσκετ στα μεγάλα σαλόνια της Α΄ Εθνικής, έφυγε ο Φίλιππας. Μετά ό Ανδρέας ο νεώτερος αδελφός του Αντώνη, εσχάτως ο Ανδρέας, ο Ντόλτσος και τώρα ο Αντώνης.

Στο λογαριασμό μπαίνει και ο Κώστας της αμέσως επόμενης εξίσου σπουδαίας ομάδας, που αναχώρησε νεώτερος απ’ όλους ανυποψίαστα, άδικα, σαν από καπρίτσιο της τύχης, που συναντήθηκε εκείνη την αποφράδα νύχτα με το μοιραίο λάθος.  

Στο λογαριασμό κι ο Πέτρος κι ο Γιώργος, απέναντι μας  με τη φανέλα της Ολυμπιάδας τότε στη μεγάλη άνοδο  και μετά φερτοί, καλοί συμπαίκτες και φίλοι. Και ο κατάλογος μακραίνει για να μας θυμίζει με σοφία πόσο γλυκόπικρη, διαβατάρικη  είναι η ζωή.

Η μια ομάδα ανέβασε τον Απόλλωνα και το Πατραϊκό μπάσκετ στο ανώτερο εθνικό επίπεδο και η επόμενη έφερε την εδραίωση και καθιέρωση. Ήταν δύο  διαδοχικές αλλά διαφορετικές εποχές.  

Το κύριο κοινό χαρακτηριστικό των δύο ομάδων ήταν η απόλυτη σχεδόν εντοπιότητα, που τους προσέδιδε όπως και η μεγάλη ποδοσφαιρική ομάδα της Παναχαϊκής, διαστάσεις πολιτισμικού σημαινόμενου και σημαίνοντος της πόλης. Επί πλέον οι δύο αυτές ομάδες του Απόλλωνα είχαν υψηλή ηθική συγκρότηση, κοινωνική συνείδηση και κουλτούρα.

Η πρώτη εποχή ήταν πιο γλυκιά, πιο όμορφη, πιο συναισθηματική. Ήταν το κύκνειο άσμα της εποχής της αθωότητας. Στη δεύτερη έκαναν την εμφάνιση τους τα πρώτα σημάδια της αλλοίωσης και της παραμόρφωσης από τον επαγγελματισμό και την εμπορικότητα.

Ο αδελφός μου Κώστας, ο Βασίλης κι εγώ είχαμε την τύχη και την τιμή να αποτελέσουμε, ο καθένας στο βαθμό που του αναλογούσε,  την ασφαλή γέφυρα της μετάβασης από τη μια εποχή στην άλλη. Αυτό που καταφέραμε ήταν να διατηρήσουμε μέσα στο καινούργιο σαν θύλακες, όσο πιο έντονα ήταν δυνατό, στοιχεία της κουλτούρας και του ήθους του παλιού. Να κρατήσουμε το συναίσθημα του παλιού,  την ομορφιά του.

Στην πρώτη ομάδα ο Αντώνης ήταν παίκτης εμβληματικός. Ένας από τους ακρογωνιαίους λίθους της. Είχε σπάνια φυσικά προσόντα και κυρίως δύναμη και αλτικότητα και καλό σουτ από μεσαία απόσταση. Ήταν επικός παίκτης, που πρόσφερε μέχρι και την τελευταία ικμάδα του για την ομάδα και τη νίκη. Έντονα θυμικός με απρόβλεπτες συναισθηματικές αντιδράσεις.

Στη δεύτερη ομάδα διετέλεσε βοηθός του προπονητή Ζόραν Μάρκοβιτς, με τον οποίο είχαν καλή χημεία και συνεργασία πετυχαίνοντας στο έργο τους. Ο coach Αντώνης  είχε μια πολύ ιδιαίτερη, λεπτή ικανότητα συναισθηματικής επικοινωνίας με τους παίκτες του, καταφέρνοντας να τους κινητοποιεί ψυχολογικά στο έπακρο.

Γνήσιος, ανιδιοτελής Απολλωνιστής πρόσφερε αργότερα τις υπηρεσίες του και σαν διοικητικό στέλεχος.

Η μορφές του Αντώνη Λαμπρόπουλου και του αδελφού του Ανδρέα θα μείνουν στην ιστορία του Απόλλωνα, του Πατραϊκού μπάσκετ και του αθλητισμού  ανεξίτηλες και θα τους θυμόμαστε με τον οφειλόμενο μεγάλο σεβασμό και όση αγάπη έδωσαν σε μας τους νεώτερους.

Υποστήριξη: SilkTech