Ένα από τα πρώτα δώρα που δόθηκαν μεταξύ εθνών, στάλθηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες στη Γαλλία, και ήταν το πολεμικό πλοίο America, το οποίο κατασκευάστηκε στο Πόρτσμουθ κατά τη διάρκεια της Αμερικανικής Επανάστασης.
Οι ανταλλαγές δώρων ή απλώς η αποστολή δώρων είναι μια παλιά παράδοση μεταξύ των εθνών, που χρονολογείται από τα αρχαία χρόνια. Απεσταλμένοι μεταξύ κυβερνήσεων έφταναν συχνά στον προορισμό τους φέρνοντας δώρα στο νέο ηγέτη ως ένδειξη φιλίας. Υπάρχουν κάποιοι που θεωρούν ότι ο διάσημος θρυλικός Δούρειος Ίππος ήταν δώρο, αν και η Αινειάδα ξεκαθαρίζει ότι ήταν προσφορά στη θεά Αθηνά.
Ένα από τα πρώτα δώρα που δόθηκαν μεταξύ εθνών, προερχόταν από τις Ηνωμένες Πολιτείες, και ήταν το πολεμικό πλοίο America, το οποίο κατασκευάστηκε στο Πόρτσμουθ κατά τη διάρκεια της Αμερικανικής Επανάστασης. Το πλοίο ήταν ένα μέσο έκφρασης ευγνωμοσύνης στον βασιλιά της Γαλλίας για τη βοήθειά του κατά τη διάρκεια του πολέμου.
Με την παράδοση να συνεχίζεται, θα δούμε δέκα αξιοσημείωτα παραδείγματα δώρων μεταξύ εθνών.
10. Το Μαρόκο δώρισε λιοντάρια στις ΗΠΑ τη δεκαετία του 1830… Δύο φορές
Το Μαρόκο ήταν το πρώτο έθνος που αναγνώρισε την Ανεξαρτησία των Ηνωμένων Πολιτειών και η συνθήκη φιλίας μεταξύ των δύο εθνών είναι η παλαιότερη αμερικανική συνθήκη που εξακολουθεί να ισχύει. Στη δεκαετία του 1830, δύο διαφορετικοί Σουλτάνοι έστειλαν λιοντάρια ως δώρα στις ΗΠΑ, τα οποία και στις δύο περιπτώσεις, παραδόθηκαν στην αμερικανική πρεσβεία στην Ταγγέρη.
Τα ζώα παρέμειναν στην πρεσβεία, με έξοδα του προξένου Τζέιμς Λέιμπ, ενώ το Κογκρέσο αναστατώθηκε. Η επιστροφή των ζώων στον Σουλτάνο ήταν αδιανόητη. Τελικά, το Κογκρέσο ενέκρινε ψήφισμα για την πώληση των ζώων, με τα έσοδα να δωρίζονται στα ορφανοτροφεία της Ουάσιγκτον. Όταν ο νέος πρόξενος των ΗΠΑ στο Μαρόκο, Thomas Carr, παρουσίασε τα διαπιστευτήριά του στον Σουλτάνο, έλαβε ειδοποίηση για δώρο δύο νέων λιονταριών, καθώς και για άλογα, που προορίζονταν για τον Πρόεδρο. Ο πρόξενος περίμενε οδηγίες από το Κογκρέσο, γράφοντάς τους για τα υπερβολικά ποσά που χρειάστηκε να ξοδέψει για να ταΐσει τα λιοντάρια ενώ περίμενε τη δράση του Κογκρέσου.
Ενώ περίμενε την απάντηση του Κογκρέσου, ο Carr ενημέρωσε τον Σουλτάνο ότι ο Πρόεδρος και το Κογκρέσο δεν μπορούσαν να δεχτούν δώρα. Ο Σουλτάνος απάντησε ότι τα λιοντάρια ήταν δώρα στον αμερικανικό λαό και επέμεινε να γίνουν αποδεκτά. Το Κογκρέσο τελικά ψήφισε νόμο που επιτρέπει στον Πρόεδρο να στεγάζει δώρα από ξένους αξιωματούχους και ηγεμόνες στο Υπουργείο Εξωτερικών ή να «διαθέτει σε όποιο χρόνο και με όποιο τρόπο θέλει» τα δώρα που δεν μπορούν να φιλοξενηθούν. Όταν τα λιοντάρια έφτασαν στην Αμερική, πωλήθηκαν αθόρυβα, και τα κεφάλαια κατατέθηκαν στο Υπουργείο Οικονομικών.
9. Η Γαλλία έδωσε στις Ηνωμένες Πολιτείες το Άγαλμα της Ελευθερίας το 1886
Τα σχέδια της Γαλλία να δώσει το Άγαλμα της Ελευθερίας ξεκίνησαν τη δεκαετία του 1860, με τους Γάλλους να σκοπεύουν να στείλουν το άγαλμα ως δώρο για τον εορτασμό της εκατονταετηρίδας της Αμερικής το 1876. Το 1865 ο Edouard Rene Laboulaye, Γάλλος νομικός και συγγραφέας, πρότεινε το άγαλμα ως δώρο από τη Γαλλία στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το άγαλμα παρουσίασε σημαντικά μηχανολογικά προβλήματα τόσο με το πλαίσιο όσο και με το χάλκινο περίβλημά του και ανεγέρθηκε στο Παρίσι μέχρι το 1884, όπου υψώθηκε πάνω από την πόλη για σύντομο χρονικό διάστημα πριν αποσυναρμολογηθεί και αποσταλεί στη Νέα Υόρκη σε περισσότερα από 300 κομμάτια στη φρεγάτα Isère. Εκεί αποθηκεύτηκε ενώ ολοκληρώθηκε το βάθρο.
Η Γαλλία συγκέντρωσε χρήματα για το άγαλμα μέσω λαχειοφόρου αγοράς και φιλανθρωπικών εκδηλώσεων. Στις Ηνωμένες Πολιτείες χρειάστηκαν σημαντικές προσπάθειες από τον Τζόζεφ Πούλιτζερ και τον κόσμο του στη Νέα Υόρκη για να συγκεντρωθούν χρήματα για το βάθρο. Τα κεφάλαια συγκεντρώθηκαν από αγώνες βραβείων, φιλανθρωπικές εκδηλώσεις και ιδιωτικές δωρεές. Τελικά, το 1886, το άγαλμα άρχισε να υψώνεται στο βάθρο του με θέα το λιμάνι της Νέας Υόρκης. Το τελικό σχέδιο του Frèdèric-Auguste Garibaldi περιελάμβανε ένα σπασμένο δεσμό κάτω από το πόδι της Liberty, συμβολίζοντας το τέλος της δουλείας στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το άγαλμα με την υπερυψωμένη δάδα του χτίστηκε σε ένα πλαίσιο σχεδιασμένο από τον Gustav Eiffel, κατασκευαστή του ομώνυμου πύργου στο Παρίσι.
Τον Οκτώβριο του 1886, αξιωματούχοι από τη Γαλλία και τις Ηνωμένες Πολιτείες παρευρέθηκαν στην αφιέρωση του Αγάλματος της Ελευθερίας, ήδη γνωστού ως Νέος Κολοσσός, με τον Πρόεδρο Γκρόβερ Κλίβελαντ να προεδρεύει των εορτασμών.Είναι αναμφισβήτητα το πιο διάσημο από όλα τα δώρα από το ένα έθνος στο άλλο, και σίγουρα το πιο αναγνωρίσιμο.
8. Η βασίλισσα Βικτώρια και η Μεγάλη Βρετανία δώρισαν στις Ηνωμένες Πολιτείες το Resolute Desk το 1880
Το HMS Resolute ήταν ένα πλοίο του Βασιλικού Ναυτικού που συμμετείχε στην αποστολή Belcher 1852-54, μια προσπάθεια του Βασιλικού Ναυτικού, για να ανακαλύψει την τύχη της άτυχης αποστολής Franklin. Παγιδευμένο στον πάγο το 1854, το Resolute εγκαταλείφθηκε από το πλήρωμά του. Ένας Αμερικανός φαλαινοθήρας βρήκε το ερειπωμένο πλοίο και το έφερε πίσω στο Νέο Λονδίνο. Το Κογκρέσο των ΗΠΑ αγόρασε το πλοίο, πλήρωσε για την αποκατάστασή του και στη συνέχεια έβαλε το αμερικανικό ναυτικό να το αποπλεύσει στην Αγγλία ως δώρο φιλίας μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Μεγάλης Βρετανίας. Το πλοίο υπηρέτησε πάνω από 20 χρόνια στο Βασιλικό Ναυτικό πριν πουληθεί σε σκραπέρ για διάσπαση.
Από τα δρύινα κουφώματα του Resolute διατάχθηκε να κατασκευαστούν τρία θρανία. Ένα από αυτά, δόθηκε στη συνέχεια στις Ηνωμένες Πολιτείες, στον Πρόεδρο Rutherford B. Hayes, από τη βασίλισσα Βικτόρια, το 1880.
Από τότε που ο Πρόεδρος Hayes αποδέχτηκε το γραφείο Resolute για λογαριασμό του αμερικανικού λαού, χρησιμοποιήθηκε από κάθε επόμενο Αμερικανό πρόεδρο εκτός από τον Lyndon Johnson, τον Richard Nixon και τον Gerald Ford. Ο Τζόνσον το αφαίρεσε, και το δάνεισε στην περιοδεύουσα έκθεση της βιβλιοθήκης Κένεντι, μετά την οποία εκτέθηκε στο Smithsonian. Ο Τζίμι Κάρτερ το έφερε πίσω στον Λευκό Οίκο. Το γραφείο Resolute αντιπροσωπεύει τα δύο δώρα μεταξύ των εθνών, ενώ μια πλακέτα που είναι προσαρτημένη στο γραφείο αναγνωρίζει το γεγονός.
7. Ο δήμαρχος του Τόκιο έστειλε στις Ηνωμένες Πολιτείες περίπου 3.000 κερασιές Yoshino το 1912
Οι φημισμένες κερασιές της Ουάσιγκτον δεν προήλθαν ως δώρο από την Ιαπωνία, όπως συχνά αναφέρεται. Στις αρχές της δεκαετίας του 1900 έγιναν πολλές προσπάθειες για τη φύτευση κερασιών στην πρωτεύουσα, συμπεριλαμβανομένων πειραμάτων με διάφορες ιαπωνικές ποικιλίες για να προσδιοριστεί η αντοχή τους στο κλίμα. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ένας Ιάπωνας επιστήμονας, ο Δρ Jokichi Takemine (ο άνθρωπος που ανακάλυψε την αδρεναλίνη) επισκέφτηκε την Ουάσιγκτον παρέα με τον Ιάπωνα Πρόξενο στη Νέα Υόρκη. Ο Takemine πρότεινε μια ιαπωνική δωρεά πολλών χιλιάδων δέντρων, ο Πρόξενος συμφώνησε και ο δήμαρχος του Τόκιο, Yukio Ozaki, πείστηκε να δωρίσει τα δέντρα στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Η πρώτη αποστολή 2.000 δέντρων έφτασε το 1910 στην Ουάσιγκτον, όπου διαπιστώθηκε ότι είχαν μολυνθεί από λοιμό δυνητικά επιβλαβές ως χωροκατακτητικό είδος. Τα δέντρα συγκεντρώθηκαν και κάηκαν, κατόπιν εντολής του προέδρου William Howard Taft. Όταν οι αμερικανικές τύψεις εκφράστηκαν στην Ιαπωνία, πάρθηκε η απόφαση να σταλεί ένα δεύτερο φορτίο προσεκτικά καλλιεργημένων και προεπιλεγμένων δέντρων. Αυτή η αποστολή, πάνω από 3.000 δέντρα, έφτασε το 1912. Τα δύο πρώτα δέντρα φυτεύτηκαν τελετουργικά τον Μάρτιο του 1912, και τα επόμενα οκτώ χρόνια τα υπόλοιπα δέντρα ρίζωσαν σε τοποθεσίες γύρω από την Ουάσιγκτον.
Ο Πρόεδρος Ταφτ εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του στους Ιάπωνες με ένα δώρο ανθισμένα σκυλόξυλα το 1915. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, μοσχεύματα από τα δέντρα στην Ουάσιγκτον στάλθηκαν στην Ιαπωνία για να βοηθήσουν στην αποκατάσταση των ελαίων από τα οποία προέρχονταν, που υπέστησαν σοβαρές ζημιές κατά τη διάρκεια του πολέμου. Το 1965 ένα επιπλέον δώρο 3.800 δέντρων έφτασε από την Ιαπωνία, για να υποστηρίξει την προσπάθεια της Lady Bird Johnson να ομορφύνει την αμερικανική πρωτεύουσα. Οι ιαπωνικές κερασιές στην Ουάσιγκτον σημαίνουν όχι ένα, αλλά μια σειρά δώρων μεταξύ των δύο εθνών που συνεχίζονται μέχρι σήμερα.
6. Η Μεγάλη Βρετανία έδωσε στη Σοβιετική Ένωση το ξίφος του Στάλινγκραντ
Η Μάχη του Στάλινγκραντ ήταν μια από τις μεγαλύτερες και πιο καθοριστικές στην ανθρώπινη ιστορία. Ένας ολόκληρος γερμανικός στρατός καταστράφηκε, με 750.000 απώλειες, ενώ ο νικηφόρος Κόκκινος Στρατός υπέστη σχεδόν μισό εκατομμύριο νεκρούς.
Η μάχη τερμάτισε τις γερμανικές επιθετικές ενέργειες στο Ανατολικό Μέτωπο και αποτέλεσε σημείο καμπής στον πόλεμο. Το 1943, καθώς ο Ουίνστον Τσόρτσιλ ετοιμαζόταν να συμμετάσχει στη Διάσκεψη της Τεχεράνης με τον Πρόεδρο Ρούσβελτ και τον Σοβιετικό Πρωθυπουργό Στάλιν, πρότεινε στους Βρετανούς να ετοιμάσουν ένα δώρο στον σοβιετικό λαό για να αναγνωρίσουν τη νίκη του και τα τεράστια βάσανα τους σε εκείνο το σημείο της σύγκρουσης.
Ο βασιλιάς Γεώργιος VI ανέθεσε στην Wilkinson Sword Company να παράγει ένα μοναδικό αναμνηστικό ξίφος, γνωστό ως Sword of Stalingrad. Για τη λαβή του ξίφους χρησιμοποιήθηκε χρυσό 18 καρατίων. Το σταυροδρόμι του ήταν φτιαγμένο από ασήμι, και ένα κρύσταλλο χρησιμοποιήθηκε για το πομέλι. Η λεπίδα του ήταν από τον καλύτερο χάλυβα του Σέφιλντ και σε κάθε πλευρά ήταν χαραγμένες οι λέξεις: «Στον ατσάλινο πολίτη του Στάλινγκραντ – το Δώρο του Βασιλιά Γεωργίου ΣΤ’ – σε ένδειξη φόρου τιμής στον βρετανικό λαό».
Ο Τσόρτσιλ παρουσίασε το ξίφος του Στάλινγκραντ στον Στάλιν, παρουσία του Ρούσβελτ, ο οποίος ενέκρινε το μήνυμα και τη σημασία του. Τον 21ο αιώνα το σπαθί βρέθηκε στο μουσείο του Βόλγκογκραντ.
5. Από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ο λαός της Ολλανδίας δίνει στον Καναδά 20.000 βολβούς τουλίπας κάθε χρόνο
Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η Ολλανδή πριγκίπισσα Τζουλιάνα και τα δύο παιδιά της έφυγαν από την πατρίδα της όταν οι Γερμανοί εισέβαλαν και κατέλαβαν τη χώρα το 1940. Πήγε στον Καναδά, εγκαταστάθηκε στην Οττάβα και εκεί γεννήθηκε το τρίτο της παιδί. Παρέμεινε στον Καναδά για το υπόλοιπο του πολέμου. Αρκετοί άλλοι επιφανείς Ολλανδοί πολίτες και μέλη των ευγενών κατέφυγαν εξόριστοι στον Καναδά κατά τα χρόνια του πολέμου, όπου έλαβαν θερμούς χαιρετισμούς και μεταχείριση από την κυβέρνηση και από Καναδούς πολίτες.
Στο τέλος του πολέμου, οι περισσότεροι γύρισαν στην Ολλανδία, αλλά η ευγνωμοσύνη τους για το καταφύγιο που πρόσφεραν οι Καναδοί παραμένει μέχρι σήμερα. Από το 1945, οι Ολλανδοί έχουν στείλει χιλιάδες βολβούς τουλίπας στον Καναδά ως χειρονομία φιλίας και ευγνωμοσύνης. Είναι δύσκολο να προσδιοριστεί ο ακριβής αριθμός των βολβών που φτάνουν στον Καναδά κάθε χρόνο, αλλά η ολλανδική βασιλική οικογένεια και ο λαός της Ολλανδίας στέλνουν χιλιάδες, έως και 20.000 στον Καναδά, όπου φυτεύονται σε κρεβάτια γύρω από την Οττάβα.
Οι τουλίπες είναι κάτι περισσότερο από ένα ετήσιο νεύμα ευχαριστιών για την καναδική φιλοξενία. Σηματοδοτούν επίσης τις θυσίες που έγιναν από τα καναδικά στρατεύματα κατά την απελευθέρωση της Ολλανδίας και του Βελγίου κατά τη διάρκεια της διαδρομής σε όλη την Ευρώπη το 1944 και το 1945. Οι τουλίπες είναι σύμβολο από τους Ολλανδούς που εκφράζουν τη μακροχρόνια αγανάκτηση μεταξύ Κάτω Χωρών και Καναδά, και τις απολαμβάνουν οι Καναδοί πολίτες και τους επισκέπτες τους κάθε άνοιξη.
4. Η Κίνα έκανε δώρο στις Ηνωμένες Πολιτείες δύο γιγάντια πάντα το 1972
Η επίσκεψη του Προέδρου Νίξον στην Κίνα το 1972 ήταν ένα εκπληκτικό γεγονός του 20ου αιώνα. Ήταν, στην ουσία, ένα νέο άνοιγμα της Κίνας προς τα δυτικά. Κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του πραγματοποιήθηκαν ή ανακοινώθηκαν πολλά σχέδια για πολιτιστικές ανταλλαγές. Ένα ενδιαφέρον δώρο όμως, το δώρο της Κίνας στις Ηνωμένες Πολιτείες, ήταν δύο γιγάντια πάντα, τα Ling-Ling και Hsing-Hsing. Πρόκειται για τα πρώτα που εμφανίστηκαν ποτέ στην Αμερική.
Οι Κινέζοι έλαβαν σε αντάλλαγμα, δύο ιθαγενή αμερικανικά βόδια, αν και είναι αμφίβολο ότι προκάλεσαν τον ίδιο ενθουσιασμό στην Κίνα όπως έκαναν τα πάντα στην Αμερική. Γρήγορα έγιναν το πιο δημοφιλές έκθεμα στον Εθνικό Ζωολογικό Κήπο.
3. Ο Πρόεδρος Νίξον δώρισε στη Σοβιετική Ένωση ένα σετ σκακιού από πορσελάνη εκ μέρους του λαού των ΗΠΑ το 1972
Το σκάκι ήταν το εθνικό παιχνίδι της Σοβιετικής Ένωσης και παραμένει σε πολλές από τις πλέον ανεξάρτητες δημοκρατίες της. Πριν από την επίσκεψή του στη Σοβιετική Ένωση το 1972, ο Ρίτσαρντ Νίξον παρήγγειλε ένα σετ σκακιού, το οποίο παρουσιάστηκε στον Σοβιετικό πρωθυπουργό Μπρέζνιεφ ως δώρο από τον λαό των Ηνωμένων Πολιτειών στον λαό της Σοβιετικής Ένωσης. Τα κομμάτια του σετ βασίστηκαν σε ταπετσαρίες του 14ου αιώνα The Nine Heroes, και απεικόνιζαν χαρακτήρες του θρύλου του Αρθούρου.
Τα ανοιχτόχρωμα τετράγωνα κατασκευάστηκαν από σγουρό σφενδάμι της Βόρειας Αμερικής, τα σκούρα από μαύρη καρυδιά, και τα δύο από δέντρα από την κομητεία Buck της Πενσυλβάνια. Τα κομμάτια ήταν από πορσελάνη, επιχρυσωμένα με πολύτιμα μέταλλα και περίπου 7 ίντσες σε ύψος. Το σετ έφερε μια επιγραφή στην θήκη, αφιερώνοντάς την «Στον Λαό της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών Από τον Πρόεδρο, την κυρία Ρίτσαρντ Νίξον και τον Λαό των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, Μάιος 1972».
2. To Netherlands Carillon ήταν δώρο από τον λαό της Ολλανδίας στον λαό των Ηνωμένων Πολιτειών
Στο Άρλινγκτον Βιρτζίνια υψώνεται ένας πύργος από χάλυβα μήκους 127 ποδιών. Κάθε δεκαπέντε λεπτά χτυπούν οι καμπάνες στον πύργο. Παρασυρόμενοι από τον ήχο, ο οποίος περιλαμβάνει συναυλίες από καλεσμένους καλλιτέχνες κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, οι επισκέπτες ανακαλύπτουν το Netherlands Carillon, ένα μεγάλο καριλόνι με 53 καμπάνες, όλα κατασκευασμένα στην Ολλανδία. Τα χειροποίητα χυτά και φιλοτεχνημένα κουδούνια ήταν χαραγμένα με ποιήματα και σύμβολα πριν παραδοθούν για εγκατάσταση. Τα χαρακτικά αντικατοπτρίζουν τον ολλανδικό πολιτισμό και την τέχνη.
Το Netherlands Carillon είναι ένα δώρο από τον λαό της Ολλανδίας στις Ηνωμένες Πολιτείες, σε ένδειξη ευγνωμοσύνης για τις προσπάθειες της Αμερικής να απελευθερώσει τον Ολλανδικό λαό από τους Ναζί κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Περιτριγυρισμένο από κήπους με λουλούδια, που φυσικά περιλαμβάνουν τουλίπες την άνοιξη, το δώρο είναι κάτι παραπάνω από ένα καμπαναριό. Είναι ένα μουσικό όργανο, διαθέσιμο για συναυλίες και ιδιωτικές εκδηλώσεις.
1. Η Κίνα πλήρωσε και έχτισε το γήπεδο Estadio Nacional, ως δώρο στην Κόστα Ρίκα το 2011
Η Κίνα δεν πλήρωσε μόνο για το Estadio Nacional των 100 εκατομμυρίων δολαρίων στην Κόστα Ρίκα, έστειλε τους εργάτες να το κατασκευάσουν, καθώς και το μεγαλύτερο μέρος του χάλυβα και των άλλων υλικών που χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή του.
Το υπερσύγχρονο γήπεδο ποδοσφαίρου 35.000 θέσεων άνοιξε το 2011. Η συμφωνία για τη χρηματοδότηση και την κατασκευή του ήταν μέρος πολλών συμφωνιών που επετεύχθησαν από τον Πρόεδρο Òscar Arias της Κόστα Ρίκα και τον Hu Jintao της Κίνας κατά τη διάρκεια επίσκεψης του Arias στην Ασία τον Οκτώβριο του 2007. Οι συμφωνίες προέβλεπαν ότι η κινεζική εργασία θα χρησιμοποιηθεί, χωρίς εργατικό δυναμικό νόμους της Κόστα Ρίκα. Περιλάμβανε επίσης την ακύρωση των διπλωματικών της σχέσεων με την Ταϊβάν από την Κόστα Ρίκα. Σε αντάλλαγμα, η Κόστα Ρίκα έλαβε μια ολοκαίνουργια υπερσύγχρονη ποδοσφαιρική εγκατάσταση, ως δώρο από τους Κινέζους.
